Μουσεία της πόλης

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Σερρών στεγάζεται από το 1970 στο Μπεζεστένι, κλειστή στεγασμένη αγορά του β΄ μισού του 15ου αι. Η σημερινή χρήση του κτιρίου ήρθε να καλύψει την επιτακτική ανάγκη αρχικά της συγκέντρωσης και, κατά δεύτερο λόγο, της έκθεσης των αρχαιολογικών ευρημάτων της πόλης και της περιφέρειας του νομού. Τον αρχικό πυρήνα της συλλογής του μουσείου αποτέλεσαν δύο μικρές συλλογές. Η μία, την οποία φιλοξενούσε στα υπόγειά του το παλιό Α΄ Γυμνάσιο Αρρένων Σερρών, συνίστατο κυρίως από ανάγλυφα και επιγραφές, ενώ η δεύτερη παραχωρήθηκε από τον Γεώργιο Καφταντζή. Στα χρόνια που ακολούθησαν το ενδιαφέρον για την περιοχή της Μακεδονίας και η συνεπαγόμενη ανάπτυξη της αρχαιολογικής έρευνας εμπλούτισε τη συλλογή του Μουσείου με ευρήματα αντιπροσωπευτικά για όλες τις χρονικές περιόδους και από όλη σχεδόν την έκταση του νομού.

Επιτύμβιες ανάγλυφες στήλες Ρωμαϊκών χρόνων

Οινοχόη ελληνιστικών χρόνων από την περιοχή της Βισαλτίας

Οι πρώτες πληροφορίες για την προϊστορία της περιοχής προήλθαν από τις παρατηρήσεις και τις έρευνες, επιφανειακές και ανασκαφικές, των επιστημόνων που συνόδευαν τα συμμαχικά στρατεύματα στη Μακεδονία κατά τη διάρκεια του A΄ παγκοσμίου πολέμου. Μέσα στις δεκαετίες του 1970 και του 1980 συμπεράσματα όσον αφορά στην οικιστική, στην ιδεολογία, στην καθημερινότητα του προϊστορικού ανθρώπου προσέθεσε η επιφανειακή έρευνα του Μιχάλη Φωτιάδη στην πεδιάδα Χρυσού Πενταπόλεως, και οι ανασκαφές -σωστικού χαρακτήρα- σε προϊστορικούς οικισμούς της Δήμητρας, Μέσης και Ύστερης Νεολιθικής, της Πεντάπολης, Πρώιμης Εποχής Χαλκού και του Σ. Σ. Αγγίστας, Ύστερης Εποχής Χαλκού.

Από το 1993 ανασκάπτεται συστηματικά ο προϊστορικός οικισμός Προμαχών Topolnica στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Από την ανασκαφή του οικισμού προέρχεται ένα πλήθος ευρημάτων, εντυπωσιακό σε αριθμό και ποικιλία: πήλινα αγγεία και ειδώλια, λίθινα και οστέινα εργαλεία, κοσμήματα από πηλό, όστρεα και οστά, διάφορα αντικείμενα καθημερινής χρήσης, όλα αντιπροσωπευτικά για την Ύστερη Νεολιθική στην περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας.

Αγγείο από νεκροταφείο της Ύστερης Εποχής του χαλκού στη Φαιά Πέτρα του Σιδηροκάστρου

Τμήμα πήλινου αγγείου από τον νεολιθικό Προμαχώνα Topolnica. Ηγραπτή διακόσμηση διαμορφώνεται με βάση την πτηνόμορφη απόφυση.

Από τις πόλεις που άκμασαν στην ευρύτερη περιφέρεια των Σερρών κατά τους ιστορικούς χρόνους λίγες μόνο αναφέρονται στις γραπτές πηγές. Η ανασκαφική έρευνα έδωσε πολύτιμες πληροφορίες για την πορεία τους στο χρόνο, την οικονομία, τη θρησκεία, την καθημερινή ζωή.

Η Σίρις ή Σίρρα , πόλη που επιβίωσε χωρίς διακοπή από τους αρχαϊκούς χρόνους έως σήμερα, διατηρώντας και το όνομά της, αντιπροσωπεύεται με ευρήματα κυρίως ρωμαϊκών και βυζαντινών χρόνων, εποχές μεγάλης ακμής γι αυτήν. Ενδεικτικά αναφέρονται επιγραφές του 1ου-2ου αι. μ.Χ., γυάλινα και πήλινα αγγεία από υστερορωμαϊκό τάφο, ενεπίγραφες επιτύμβιες στήλες με ανάγλυφες παραστάσεις από εργαστήριο που άκμασε στην περιοχή κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους. Από τον μητροπολιτικό ναό των Αγίων Θεοδώρων προέρχονται οι ξεχωριστές ανάγλυφες μαρμάρινες εικόνες του Χριστού Ευεργέτηκαι της Παναγίας και το εντοίχιο ψηφιδωτό του Απόστολου Ανδρέα, από τα χαρακτηριστικότερα εκθέματα του Μουσείου.

Επιγραφή που βρέθηκε στις Σέρρες και αποτελεί μια μαρτυρία για την ταύτιση της "Σιρραίων πόλεως" με την σημερινή πόλη.

Μαρμάρινη εικόνα του Χριστού Ευεργέτη.11ος-12ος

Η ανασκαφική έρευνα σε νεκροπόλεις δυτικά του Στρυμόνα αποκάλυψε πλούσια ευρήματα που υποδεικνύουν πυκνές σχέσεις, εμπορικού μάλλον χαρακτήρα, με πόλεις της Νότιας Ελλάδας από τα τέλη του 6ου αιώνα. Συχνή είναι η παρουσία αττικών ερυθρόμορφων αγγείων του 4ου αι. Ξεχωρίζουν πλαστική οινοχόη με μορφή κεφαλής γυναίκας και μικρός καλυκωτός κρατήρας με παράσταση Έρωτα που καταδιώκει γυναίκες από τη Βέργη , ο κρατήρας με παράσταση του Διονύσου και της συνοδείας του από το Καλόκαστρο και η υδρία με διονυσιακή παράσταση από τοΖερβοχώρι.

Αττική ερυθρόμορφη υδρία του τέλους το 5ου π.Χ. αι.

Αττικός ερυθρόμορφος κρατήρας 4ου π.Χ. αι. από το Καλόκαστρο.

Αττική οινοχόη πρώιμων κλασσικών χρόνων και λεπτομέρεια ερυθρόμορφου αττικού κρατήρα 4ου αι. από τη Βέργη.

 

Χρυσό επιστόμιο από τάφο της αρχαίας Γαζώρου. Τέλη 6 αι. π.Χ.

Οι εκτεταμένες ανασκαφές στην αρχαία Τράγιλο και το νεκροταφείο της έχουν φέρει στο φως σημαντικά ευρήματα που μαρτυρούν την ιστορική της πορεία από τα τέλη του 6ου αι. έως τις αρχές του 3ου π.Χ. αι. όταν καταστρέφεται από εχθρική επιδρομή και εγκαταλείπεται. Από ιερό αφιερωμένο σε γυναικεία θεότητα προέρχεται πλήθος πήλινων ειδωλίων και αναθημάτων, ενώ από την έρευνα οικιών συλλέχτηκαν αντικείμενα της καθημερινής ζωής. Ανάμεσα στα ευρήματα του νεκροταφείου και στα αττικά αγγεία ξεχωρίζει ερυθρόμορφη πελίκη του "ζωγράφου του Προνόμου" με παράσταση γιγαντομαχίας. Σε αρχαϊκούς τάφους αρκετά συχνή είναι η ανεύρεση χάλκινων κοσμημάτων τοπικής παραγωγής, χρυσών επιστομίων και όπλων.Από την Άργιλο , αποικία των Ανδρίων του 7ου αι. π.Χ., στο Μουσείο Σερρών φιλοξενούνται ταφική κλίνη και θυρόφυλλα από μακεδονικό τάφο και ευρήματα από το νεκροταφείο του 5ου αι. π.Χ. Πρόκειται για μυροδοχεία, ειδώλια, χάλκινες στλεγγίδες και σιδερένια όπλα, αντικείμενα πολύτιμα που συνόδευαν ταφές ενηλίκων και παιδιών. Τα περισσότερα πήλινα αγγεία αποτελούν προϊόντα αττικών εργαστηρίων που μέσω θαλάσσης ταξίδεψαν έως τις εκβολές του Στρυμόνα.

Θραύσματα προτομών γυναικείας θεότητας. Τέλη 6ου αρχές 5ου αι. Αρχαία Τράγιλος.

     

Προτομή γυναικείας θεότητας 4ος αι. Αρχαία Τράγιλος

Ειδώλιο Λήδας με τον Κύκνο. Τέλη 4ου αι. Αρχαία Τράγιλος.

  

Σύνολο μαρμάρινων αγαλμάτων θεών ελληνιστικής εποχής, εξαιρετικής τέχνης, από την περιοχή της αρχαίας πόλης του Σ. Σ. Αγγίστας υποδεικνύει τη σημασία της πόλης που στην αρχαιότητα αποτελούσε κομβικό σημείο της οδού που ένωνε τους Φιλίππους με τη Σίριν και την Ηράκλεια Σιντικής.

Στην αρχαία Γάζωρο , γνωστή για τη λατρεία της Γαζωρίας Αρτέμιδας στα ρωμαϊκά χρόνια, έχουν βρεθεί επιγραφές και ψηφίσματα που προσφέρουν πληροφορίες σημαντικές για την ιστορία της και για την οργάνωσή της κατά την ελληνιστική περίοδο και τους ρωμαϊκούς χρόνους. Έχουν ανασκαφεί αρχαϊκοί, κλασσικοί και ελληνιστικοί τάφοι με πλούσια κτερίσματα: όπλα, νομίσματα, πήλινα αγγεία και κοσμήματα.

Αρυβαλλοειδές ληκύθειο με ερυθρόμορφη παράσταση μωρού. Αρχαία Τράγιλος.

Η αρχαία πόλη στην περιοχή του Νέου Σκοπού που φαίνεται να ακμάζει από το τέλος των αρχαϊκών και σε όλη τη διάρκεια των κλασσικών και των ελληνιστικών χρόνων έχει δώσει σπάνια ευρήματα: δείγματα πλαστικής υψηλής καλλιτεχνικής αισθητικής, επιγραφές, κεραμεική εισηγμένη και τοπικής παραγωγής.

Το Σιδηρόκαστρο που, κατά μία άποψη, ταυτίζεται με την Ηράκλεια Σιντικής ανασκαφικά έχει ερευνηθεί ελάχιστα. Η πλούσια συλλογή επιτυμβίων στηλών από το ρωμαϊκό νεκροταφείο της πόλης και μερικές επιγραφές δηλώνουν την παρουσία μίας σημαντικής κατά την αρχαιότητα πόλης.

Τιμητικό ψήφισμα ελληνιστικών χρόνων από αρχαία Γάζωρο.

Ψήφισμα από την αρχαία πόλη του Νέου Σκοπού.

Σήμερα το Αρχαιολογικό Μουσείο Σερρών ασφυκτιά από το πλήθος των ευρημάτων που αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Τα ευρήματα από την αρχαία Αμφίπολη και την περιοχή της (αρχαία Άργιλος και Ηιώνα) έχουν συγκεντρωθεί και εκτίθενται στο τοπικό Μουσείο, ενώ του υπόλοιπου νομού βρίσκονται στις Σέρρες. Πολλά από αυτά έχουν παραδοθεί μετά από την τυχαία ανεύρεσή τους, ενώ τα περισσότερα πλέον αποτελούν ευρήματα ανασκαφών των τριών τελευταίων δεκαετιών.



Συγγραφέας: 
Μαγδαληνή Βάλλα

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

Παναγία η Οδηγήτρια. Δεύτερο μισό του 14ου αιώνα.

Το Εκκλησιαστικό μουσείο της Ιεράς Μητροπόλεως Σερρών και Νιγρίτης είναι έργο αγάπης της καλλιτεχνικής έκφρασης τον παρελθόντος και της ζώσης θρησκευτικότητας του λαού μας.
Αποτελεί μια από τις πιο αξιόλογες μουσειακές συλλογές των Σερρών με μοντέρνα αντίληψη στη διάταξη του εσωτερικού χώρου, σεβασμό στη μοναδικότητα κάθε εκθέματος, άνεση χώρου, φαντασία στην εκμετάλλευση του χώρου και στην τοποθέτηση των εκθεμάτων που συγκροτημένα σε μικρά σύνολα μέσα στις τρεις ευρύχωρες και άνετες αίθουσές του συναποτελούν ολοκληρωμένη ενότητα.

Η οργανική και συνάμα λειτουργική ενότητα του Εκκλησιαστικού Μουσείο και του παρεκκλησίου του Αγίου Νικήτα, του εν Σέρραις αθλήσαντος, αίρει κάθε αντίρρηση πως τα ιερά εκθέματα έχουν θέση μόνο στους ναούς, καθώς ο εναρμονισμένος με την ιερότητα των εκθεμάτων χώρος γίνεται ταυτόχρονα χώρος μουσειακός και χώρος λατρείας.Το σύνολο των εκθεμάτων προέρχεται από τις ενορίες της Μητροπόλεως Σερρών και από δωρεές ιδιωτών, κυρίως όμως από δωρεές του δημιουργού του Μουσείο Μητροπολίτη Σερρών και Νιγρίτης κ.κ. Μαξίμου. Τα εκθέματα είναι ταξινομημένα σε τέσσερις κατηγορίες: εικόνες, ξυλόγλυπτα και τεμάχια τέμπλων, μεταλλικά και χρυσοκέντητα.

Ιερό Ευαγγέλιο, 1861. Ρωσικής προέλευσης. Α' όψη: Η Ανάστασις.

Ιερό Ευαγγέλιο, 1614. Β' όψη: Η Ανάστασις.

Τα πολυαριθμότερα εκθέματα είναι οι εικόνες, 130 στον αριθμό, και ακολουθούν κατά σειρά πλήθους τα μεταλλικά, τα ξυλόγλυπτα και τέλος τα χρυσοκέντητα. Άξια προσοχής ( δεύτερη αίθουσα ) είναι δύο Ευαγγέλια, το ένα με χρονολογία 1614, τυπωμένο στη Βενετία, όπως αναγράφεται στο εξώφυλλο, "Ενετίησι, παρά Αντωνίω του Πινέλου αχιδ", με κάποιες χειρόγραφες προσθήκες χωρίς σημασία, εξώφυλλα ξύλινα, τα οποία, μετά από προεργασία, κοσμούν θαυμάσιες παραστάσεις της Σταύρωσης και της Ανάστασης. Το δεύτερο Ευαγγέλιο με βελούδινη και μεταλλική επένδυση των εξώφυλλων έχει χρονολογία 1861 και τυπώθηκε στην Πετρούπολη στο τυπογραφείο της "Αγιότατης Συνόδου" της Ρωσικής Εκκλησίας. Το κείμενο είναι τυπωμένο, ανά μισή σελίδα κάθετα, στα ρωσικά και ελληνικά.

Επιγονάτιο χρυσοκέντητο, 18ος αιώνας.

Ζεύγος επιμανίκιων, 1706.

Στη δεύτερη αίθουσα υπάρχει μια μικρή συλλογή από Αντιμήνσια με εικονογραφική ποικιλία αξιόλογη. Δύο αξίζει να προσεχθούν. Το ένα με χρονολογία 1841 καθαγιάστηκε από το Μητροπολίτη Σερρών Αθανάσιο και το άλλο με χρονολογία 1653 (έχει και χρονολογία από κτίσεως κόσμου 7161) από τον Επίσκοπο Πλαταμώνος Γρηγόριο σύμφωνα με την επιγραφή.
Τα μεταλλικά είναι κυρίως ιερά σκευή: δισκοπότηρα, αστερίσκοι, λαβίδες, δίσκοι αντίδωρου. Τα πρώτα, κατασκευασμένα σε ρωσικά εργαστήρια, όπως εύγλωττα μαρτυρούν τα διακοσμητικά μοτίβα και οι σφραγίδες προέλευσης και γνησιότητάς τους και κυρίως οι σχετικές επιγραφές σε γλώσσα ρωσική, αποκαλύπτουν τα κυριότερα εργαστηριακά κέντρα κατασκευής των ιερών σκευών και τους εμπορικούς δρόμους και δεσμούς στα τέλη του 18ου και έως και τα μέσα του 19ου αιώνα του υπόδουλου Ελληνισμού με το ομόδοξο Ρωσικό έθνος (αίθουσα Β').
Το ενδιαφέρον για τα χρυσοκέντητα επικεντρώνεται κυρίως σε ορισμένα επιγονάτια και επιμάνικα με την ποικιλία των παραστάσεων και των διακοσμητικών μοτίβων, που συνεχίζουν την κάποτε ακμάζουσα Βυζαντινή χρυσοκεντητική. Αξιολογότερα θεωρούνται δύο ζεύγη επιμανικίων, με την παράσταση του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Το πρώτο χρονολογείται στα 1706 και το άλλο στον 18ο αιώνα. Αξιόλογο ακόμη δείγμα χρυσοκεντητικής για την προσαρμογή της εικονογραφίας, την αξιόλογη διακόσμηση και τις συμφωνικές χρωματικές αρμονίες, θεωρείται το επιγονάτιο του 18ου αιώνα, που παριστάνει τον Κύριο επί τα Χερουβείμ (αίθουσα Γ).

Χριστός ο Σωτήρ. Δεύτερο μισό του 15ου και αρχές του 16ου αιώνα.

Σταυρός και Λυπηρά τέμπλου 19ου αιώνα.

Η εικονογραφία αποτελεί την κατ' εξοχήν έκφραση της εκκλησιαστικής τέχνης με την αυθύπαρκτη οντότητά της. Αυτή η ανεξαρτησία της ορθόδοξης θρησκευτικής ζωγραφικής της προσέδωσε και ποικιλία θεματική και πολλαπλότητα έκφρασης.
Ορισμένες από τις εικόνες του Μουσείου εμφανώς συνεχίζουν τη Βυζαντινή θρησκευτική ζωγραφική των ύστερων χρόνων της παλαιολόγειας εποχής, καθώς κατά πάσα πιθανότητα προέρχονται από εργαστήρια εκτός του Ελλαδικού χώρου. Οι περισσότερες όμως εικόνες του Μουσείου, όπως μαρτυρούν οι επιγραφές που φέρουν, είναι παραγγελίες σε τοπικά εργαστήρια κατά την ύστερη Οθωμανική περίοδο και συντηρούν τη μεγάλη βυζαντινή παράδοση έξω από τα μεγάλα καλλιτεχνικά κέντρα της Θεσσαλονίκης, του Αγίου Όρους, των Μετεώρων, της Κρήτης και της Κωνσταντινούπολης. Οι εικόνες αυτές με έντονα τα στοιχεία της λαϊκής εμπνεύσεως αποτελούν αξιόλογα δείγματα της καλλιέργειας της ορθόδοξης εικονογραφίας στα μεταβυζαντινά χρόνια σε τοπικά πλαίσια έστω και αν ορισμένες δείχνουν αδεξιότητα- και αποδεικνύουν τη βαθιά θρησκευτικότητα του ελληνικού λαού στους δύσκολους χρόνους της δουλείας.

Θεοτόκος η Οδηγήτρια. Δεύτερο μισό του 15ου αρχές 16ου αιώνα.

Άξιες προσοχής είναι οι εικόνες που κοσμούσαν κάποτε τον παλιό Μητροπολιτικό ναό των Αγίων Θεοδώρων (Χριστός ο Σωτήρ, Θεοτόκος η Οδηγήτρια), που είναι από τα αρχαιότερα των εκθεμάτων (αίθουσα Γ), καθώς και οι προερχόμενες από το παρεκκλήσι του Αγίου Δημητρίου, στον Άγιο Γεώργιο τον Κρυονερίτη, του 17ου αι. (Χριστός ο Σωτήρ, Θεοτόκος η Παντάνασσα), που είναι λαμπρά δείγματα της κρητικής σχολής (αίθουσα Β'). Αξίζει για τον τοπικό της χαρακτήρα και τη λαϊκή της έκφραση και έμπνευση να προσεχθεί ιδιαίτερα η εικόνα της Παναγίας της Αρμενοκρατούσας, έργο του 1854, καθώς και η κάτω από αυτήν αποκαλυφθείσα θαυμάσια εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας, έργο του τέλους του 14ου αι., υψηλής τέχνης, που εκφράζει την παλαιολόγεια σχολή (αίθουσα Β'). Από τα ξυλόγλυπτα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν, τα βημόθυρα τέμπλου, με θαυμάσια παράσταση του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, που προέρχονται από τον Άγιο Γεώργιο Νιγρίτης και χρονολογούνται στον 18ο αιώνα (αίθουσα Α'). Το Μουσείο δημιουργήθηκε το Φεβρουάριο του 1988. Είναι αντικείμενο ενδιαφέροντος των κατοίκων, των μαθητών και των επισκεπτών της πόλης. Λεπτομερείς περιγραφές των εκθεμάτων μπορεί να βρει ο επισκέπτης στον οδηγό του Μουσείου που έχει εκδώσει η Ιερά Μητρόπολη Σερρών και Νιγρίτης.

Θεοτόκος η Παντανάσσα, 1634.

Βημόθυρο τέμπλου, 18ος αιώνας. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, προφήτες, άγιοι.

Χριστός ο Σωτήρ, 1634.

Η Θεία Μυσταγωγία. Δεύτερο μισό του 17ου αιώνα. (Η εικόνα παρουσιάζει ενδιαφέρον από λειτουργική και θεολογική άποψη καθώς και για την σπανιότητα του εικονογραφικού θέματος).

Κάνδυλα, 1846. (Προέρχεται από τον Ι.Ναό Αγίου Χαραλάμπους Υοσγάτης Μ.Ασίας. Στα χείλη φέρει καραμανλίδικη επιγραφή). Αρτοφόριο. 19ος αι.

Συγγραφέας:
Αθανάσιος Κανλής

ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΑΡΑΚΑΤΣΑΝΩΝ

Εσωτερικό του σχολείου με τον δάσκαλο και τους μικρούς Σαρακατσάνους μαθητές.

Σαρακατσάνα Θράκης- πολίτικη. 3Σαρακατσάνα Θεσσαλίας.

Ένα από τα καλύτερα λαογραφικά Μουσεία της Ευρώπης, το Μουσείο Σαρακατσάνων, βρίσκεται στις Σέρρες. Το 1987 το Prix du Musee de I'Annee (Ευρωπαϊκό Βραβείο του Μουσείου της Χρονιάς) απένειμε στο Μουσείο Σαρακατσάνων ειδική διάκριση εκτιμώντας το σύνολο των στοιχείων που συνθέτουν την ταυτότητά του. Το Λαογραφικό Μουσείο Σαρακατσάνων λειτουργεί από το 1979. Αρχικά στεγάσθηκε σε παλαιό σπίτι των Σερρών, ενώ από το 1997 με εντελώς νέα μορφή και δομή λειτουργεί σε ιδιόκτητο κτίριο.

Λαογραφικό Μουσείο Σαρακατσάνων.

Στον ισόγειο χώρο του Μουσείου παρασταίνεται, σημειολογικά, η τελευταία φάση της νομαδικής ζωής των Σαρακατσάνων, αυτού του Ελληνικού πληθυσμού με τα ιδιότυπα έθιμα και την ξεχωριστή τέχνη. Καλύβες σε διάφορα μεγέθη και σχήματα, πλεγμένες από χόρτο, αναπαριστούν πολύ πειστικά τη ζωή στο Τσελιγκάτο. Το Σαρακατσάνικο σχολείο, η καλύβα του βοσκού και η καλύβα όπου στεγαζόταν το τυροκομείο μαζί με την επιβλητική μεγάλη καλύβα, που είναι στολισμένη με ό,τι εκλεκτότερο έχει να επιδείξει η Σαρακατσάνικη υφαντική και ξυλογλυπτική τέχνη εντυπωσιάζουν. Στον όροφο του Μουσείου παρουσιάζονται έργα υφαντικής, κεντητικής και διακόσμησης της φορεσιάς των Σαρακατσάνων. Σε προθήκες υπάρχουν δείγματα σπουδαίας τέχνης από γυναικείες και ανδρικές φορεσιές σε διάφορες παραλλαγές ενώ αναπαριστάνεται όλη η διαδικασία της υφαντικής τέχνης.

Συγγραφείς :
Χαράλαμπος Βουρουτζίδης
Αθανάσιος Κανλής

 http://www.sarakatsani-folk-museum.gr/ Λαογραφικό Μουσείο Σαρακατσάνων

ΜΟΥΣΕΙΟ ΦΥΣΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Μέσα στα πλαίσια της Κοινωνικής και Πολιτιστικής προσφοράς του ο Δήμος Σερρών ίδρυσε το 1996 το κέντρο Προστασίας Φυσικού Περιβάλλοντος - Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Το Μουσείο στεγάζεται σε ειδικά διαμορφωμένο κτίριο ιδιοκτησίας τουΚυνηγετικού Συλλόγου Σερρών που βρίσκεται στο 1ο χιλιόμετρο του δρόμου Σερρών - Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου. Είναι ανοιχτό στο κοινό για επισκέψεις και πιστεύουμε οτι συμβάλει στην πληρέστερη ενημέρωση του επισκέπτη για το φυσικό περιβάλλον γενικά του τόπου μας.

http://www.serres.gr/mouseio-fi/index2.html

http://mfidhmouserron.blogspot.gr/